فشارهای بالای موجود در سیستم های خنک کننده CO2 به این معنی است که لوله پلیکا آب و اتصالات مورد استفاده در تولید آنها باید از استحکام بالایی برخوردار باشند و باید به طور استثنایی قابل اعتماد باشند.
به عنوان مثال، یک نشت باعث خروج CO2 به عنوان گاز می شود که می تواند منجر به افزایش دما در سیستم های بحرانی به دلیل کاهش جریان خنک کننده و احتمال خفگی شود.
بسیاری از این سیستم های خنک کننده به طور کامل در طراحی آشکارسازها ادغام شده اند و بنابراین دسترسی بسیار محدود یا حتی غیرممکن است.
به عنوان مثال ردیاب ارتقاء CMS برای یک عمر عملیاتی 10 ساله بدون هیچ گونه مداخله تعمیر و نگهداری برنامه ریزی شده طراحی شده است، همانطور که توسط طرح های ارائه شده توسط برجسته شده است.
به طور کلی لوله های مورد استفاده در سیستم های خنک کننده را می توان به دو دسته درزدار یا بدون درز طبقه بندی کرد. لوله های درزدار از یک قطعه فلز مسطح تشکیل شده و به نوعی در امتداد یک درز جوش داده شده یا به هم متصل می شوند.
در مقابل لوله های بدون درز از مواد حجیم به شکل لوله ای بدون جوش یا اتصال در امتداد محور شکل می گیرند.
لوله های درزدار به دلیل منطقه متاثر از گرما (HAZ) تنش های پسماند و تغییرات ریزساختاری در طول فرآیندهای اتصال، مستعد شکست در خط اتصال هستند.
لوله های بدون درز معمولاً دارای استحکام و ریزساختار هستند که طبق شبیه سازی همگن تر هستند که نشان می دهد طول عمر مورد انتظار آنها به طور قابل توجهی بیشتر از لوله درزدار معادل است.
با توجه به اینکه خنک کننده CO2 در فشارهای بالا که مستلزم استحکام بالا و در محیط هایی با حداقل مداخله است عمل می کند، لوله های بدون درز انتخاب ارجح هستند.
مانند هر سیستم مهندسی، روش ساخت مورد استفاده برای تولید لوله نقش مهمی در عملکرد محصول نهایی دارد. روش های زیادی در حال حاضر برای ساخت لوله های جدار نازک بسته به انتخاب مواد ابعاد لوله و الزامات عملکرد استفاده می شود.
به طور کلی، لوله‌های بدون درز با استفاده از فرآیند کار سرد و به دنبال آن عملیات حرارتی تولید می‌شوند تا خواص مکانیکی خوب و همچنین دقت ابعادی را فراهم کنند. روش های سرد کاری شامل کشیدن سرد و حجاج سرد می باشد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.