لازم به ذکر است که لامپ قارچی پارس شعاع توس اولیه مانند لامپ‌های کربنی، از مهاجرت مولکول‌های رشته به حباب شیشه‌ای رنج می‌بردند.
این عمل باعث سیاه شدن لامپ، از دست دادن نور خروجی و نازک شدن تدریجی رشته تا شکستن آن می‌شد. در حدود سال 1913 مشخص شد که معرفی مقدار کمی گاز بی اثر (آرگون یا نیتروژن) مهاجرت را کاهش داده و باعث می شود تا رشته در دمای بالاتری کار کند و نور سفیدتر، بازدهی بالاتر و عمر طولانی تری بدهد.
بهبودهای بیشتری از جمله توسعه رشته سیم پیچی دنبال شد.
لامپ های تخلیه الکتریکی: در اواخر قرن نوزدهم، سر ویلیام کروکس و دیگر فیزیکدانان روش‌هایی را برای تولید تشعشع از طریق ایجاد قوس بین الکترودها در یک لوله تخلیه شده که مقادیر کمی از گاز عنصری به آن وارد شده بود، آزمایش کردند.
در حدود سال 1910 فیزیکدان فرانسوی ژرژ کلود چنین لوله ای را با گاز نئون به عنوان پرکننده ساخت. هنگامی که یک ولتاژ بالا به دو الکترود در دو انتهای لوله اعمال می شود، نور قرمز عمیقی از خود ساطع می کند.
تابلوهای نئونی به زودی نمای بیرونی ساختمان‌های تجاری را در شهرهای جهان تزئین کردند و آزمایش‌ها با سایر پرکننده‌های بخار مانند: جیوه، آرگون، هلیوم، کریپتون و زنون – امکان تولید رنگ‌های متنوع را فراهم کرد.
یک لامپ تخلیه الکتریکی امیدوارکننده که در سال 1931 در اروپا ساخته شد، لامپ بخار سدیم با شدت بالا بود.
اگرچه به دلیل رنگ زرد مشخصه آن برای استفاده تجاری یا خانگی رضایت بخش نبود اما در اواسط قرن بیستم لامپ های بخار سدیم برای روشنایی خیابان ها و بزرگراه ها و برای روشنایی پل ها و تونل های خودرو در سراسر جهان استفاده می شد.
علی‌رغم این اختراعات لامپ‌های تخلیه الکتریکی تا زمان توسعه لوله فلورسنت در دهه 1930 در روشنایی داخلی استفاده چندانی نداشتند.
این یک لوله بلند با بخار جیوه پر شده و دیواره های داخلی آن با ماده ای پوشیده شده است که وقتی در معرض تشعشعات تخلیه جیوه قرار می گیرد سفید یا تقریباً سفید می شود.
این فلورسانس تابش نور لامپ را صد برابر می کند. لامپ‌های فلورسنت به تدریج به یکی از پایه‌های اصلی روشنایی داخلی، به‌ویژه در ادارات، کارخانه‌ها و سایر محیط‌های کاری تبدیل شدند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.